Aanleiding: X woont in de Verenigde Staten (VS). Hij bezit alle aandelen in een (niet-transparante) US LLC. De bezittingen van de LLC bestaan uit beleggingen. In de loop van 2022 immigreert X naar Nederland, terwijl de LLC in de VS gevestigd blijft. De LLC kwalificeert als een vennootschap in de zin van artikel 4.13, eerste lid, onderdeel a, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001).

Vraag: Wordt bij X in 2022 een forfaitair voordeel op grond van artikel 4.13, eerste lid, onderdeel a, Wet IB 2001 in aanmerking genomen? En zo ja, op welke wijze wordt dit voordeel berekend?

Antwoord: Ja, in het immigratiejaar wordt bij X een forfaitair voordeel in aanmerking genomen. Het forfaitair voordeel wordt berekend naar de waarde in het economische verkeer van de aandelen in de LLC per 1 januari 2022 en vervolgens gecorrigeerd naar de periode dat X in 2022 in Nederland woonde.

Lees het kennisgroepstandpunt.

Aanleiding: X woont in Nederland en bezit alle aandelen van een in het buitenland gevestigde vennootschap Y. X werkt vanuit Nederland voor Z, een internationaal private equity-huis. Door middel van vennootschap Y bezit X een lucratief belang in een van de door Z beheerde fondsen. Dit belang vormt de enige bezitting van vennootschap Y.
Vennootschap Y is door X opgericht, waarbij kort gezegd het lucratief belang is ingebracht om gebruik te kunnen maken van de mogelijkheid die artikel 3.95b, vijfde lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) biedt.

Vraag: Is artikel 4.13, eerste lid, onderdeel a, juncto artikel 4.14 Wet IB 2001 (forfaitair voordeel) van toepassing op het middellijk gehouden lucratief belang?

Antwoord: Nee, omdat de bezittingen (bestaande uit het lucratief belang) van vennootschap Y niet grotendeels bestaan uit beleggingen en ook de feitelijke werkzaamheden van vennootschap Y gelet op doel en strekking van de lucratief belangregeling en artikel 3.95b, vijfde lid, Wet IB 2001 niet kwalificeren als beleggen, is artikel 4.13, eerste lid, onderdeel a, juncto artikel 4.14 Wet IB 2001 niet van toepassing.

Lees het kennisgroepstandpunt.

Aanleiding: Een werkgever huurt via een externe beveiligingsorganisatie persoonsbeveiliging[voetnoot 1] in voor een bepaalde werknemer. De reden voor de persoonsbeveiliging zijn concrete en ernstige bedreigingen aan het adres van de werknemer. De werknemer fungeert als het ‘gezicht’ van het bedrijf. De reden voor de bedreigingen is niet het gevolg van een persoonlijke mening of actie van de werknemer, maar een standpunt van de werkgever.

De werkgever heeft met een risico inventarisatie en evaluatie (hierna: RI&E[voetnoot 2]) alle risico’s voor de veiligheid en gezondheid van de werknemers die de arbeid met zich meebrengt in kaart gebracht. Een van de geconstateerde risico’s is de veiligheid van de werknemer. De werkgever heeft in het plan van aanpak[voetnoot 3] de verstrekking van persoonsbeveiliging opgenomen om dit risico te beperken. Volgens de werkgever is het evident dat deze maatregel haar doel dient gezien de omvang van de bedreigingen. Daarmee wordt volgens de werkgever de maatregel door vakdeskundigen aanvaard als toepasselijk middel.

De werkgever zorgt voor persoonsbeveiliging gedurende de werktijd van de werknemer. De werknemer werkt vanwege zijn functie ook weleens in de avonduren en in het weekend (o.a. evenementen). De persoonsbeveiliging eindigt op zo’n dag op het moment dat de werknemer na de werkdag wordt thuisgebracht. De werkgever verstrekt geen persoonsbeveiliging tijdens privéafspraken van de werknemer.

De werkgever brengt de kosten van de persoonsbeveiliging conform artikel 44 van de Arbowet niet ten laste van de werknemer.

Vraag: Vormt de persoonsbeveiliging voor de werknemer belast loon?

Antwoord: De persoonsbeveiliging vormt loon, maar is onder omstandigheden gericht vrijgesteld op grond van de arbovrijstelling[voetnoot 4].

Lees het kennisgroepstandpunt.

Aanleiding: Een ouder leent renteloos geld uit aan zijn kind. De ouder kan de lening te allen tijde opeisen. Ze zijn daarnaast overeengekomen dat als de ouder de lening opeist, het kind nog acht maanden de tijd heeft om het geleende bedrag daadwerkelijk terug te betalen (hierna: wachttermijn).

Vraag: Kan artikel 15 van de Successiewet 1956 (hierna: SW 1956) ook van toepassing zijn op een laagrentende of renteloze geldlening, die te allen tijde opeisbaar is met een wachttermijn van meer dan drie maanden? En zo ja, vanaf wanneer?

Antwoord: Ja, een redelijke wetsuitleg brengt met zich mee dat op de verrijking die voortvloeit uit het sluiten van een te allen tijde opeisbare laagrentende of renteloze lening met een wachttermijn[voetnoot 1] van meer dan drie maanden, zowel artikel 1 SW 1956 (over de hele looptijd in één keer belast) als artikel 15 SW 1956 (belast per elk kalenderjaar van de looptijd[voetnoot 2]) van toepassing kunnen zijn. Uiteraard wordt er niet dubbel belast. De kennisgroep gaat uit van toepassing van artikel 1 SW 1956, maar de belastingplichtige kan ook kiezen voor toepassing van artikel 15 SW 1956. Deze keuze geldt dan gedurende de gehele looptijd van de lening.

Lees het kennisgroepstandpunt.